Perfileman Indonesia merupakan filem yang diterbitkan secara domestik di Indonesia. Badan Perfileman Indonesia atau BPI mendefinisikan filem Indonesia sebagai "filem yang dibuat dengan sumber daya Indonesia, dan seluruhnya atau sebahagiannya Kekayaan Intelektual dimiliki oleh warga negara Indonesia atau badan hukum di Indonesia".[5] Ia bermula pada awal 1900-an.[6] Sehingga tahun 1920-an, kebanyakan pawagam di Indonesia diterbitkan oleh studio asing, kebanyakannya dari Eropah, dan Amerika Syarikat, yang filemnya kemudiannya akan diimport ke negara itu. Kebanyakan filem ini adalah dokumentari senyap dan filem ciri dari Perancis dan Amerika Syarikat. Banyak dokumentari tentang alam semula jadi dan kehidupan Indonesia telah ditaja oleh kerajaan Hindia Timur Belanda, dan biasanya dibuat oleh studio Belanda atau Eropah Barat. Dokumentari pertama yang diterbitkan dalam negara di Indonesia diterbitkan pada 1911.[7] Walau bagaimanapun, filem pertama yang diterbitkan dalam negara di Hindia Belanda ialah pada tahun 1926: Loetoeng Kasaroeng, sebuah filem senyap, yang merupakan adaptasi daripada legenda Sunda dengan nama yang sama.[8] Pada 1926, terdapat dua panggung wayang, Oriental dan Elita, di Bandung.[9][10] Pawagam pertama di Jakarta ialah Panggung Alhamra, yang dibuka pada 1931.[11]Pawagam Indonesia mencapai langkah besar pertama untuk menguasai majoriti panggung wayang di bandar besar pada 1980-an, dan mula bersaing dalam festival filem antarabangsa sebelum kejatuhannya pada 1990-an dengan krisis kewangan dan pergerakan politik. Sekitar era ini, bintang muda seperti Onky Alexander, Meriam Bellina, Lydia Kandou, Nike Ardilla, Paramitha Rusady, dan Desy Ratnasari mendominasi layar perak dengan filem seperti Catatan si Boy (Boy’s Diary) dan Blok M.Industri sedang bergelut untuk menarik minat orang ramai untuk menonton filem di pawagam, dan kebanyakan filem berpegang kepada drama remaja, seram dan genre dewasa. Penguasaan filem Hollywood dan filem asing di pawagam adalah sebab lain bagi filem Indonesia perlahan-lahan kehilangan tempat dan popularitinya. Selepas Reformasi pada awal 2000, industri perfileman mula mendapat kekuatannya dengan semakin ramai pembikin filem muda, dan sementara industri itu masih menyesuaikan diri dengan perlembagaan baru, pawagam Indonesia mula membina semula identitinya dan merampas semula kedudukannya sebagai menjadi popular seperti filem Hollywood dan luar negara.Industri filem kini merupakan subsektor ekonomi kreatif Indonesia yang paling pesat berkembang.[12] Jumlah penonton wayang di negara ini melebihi 52 juta pada 2019. Industri perfileman Indonesia mengeluarkan 230 filem pada 2019.[13][14] Sehingga 2019, terdapat kira-kira 2,000 skrin di Indonesia, yang dijangka mencapai 3,000 menjelang 2020. 21 Cineplex, CGV Cinemas (sebelum ini Blitzmegaplex) dan Cinépolis (sebelum ini Cinemaxx) kini menguasai industri teater filem di Indonesia.[13][1]